Een kind is als een vlinder in de wind.
De ene vliegt hoog, de ander laag,
maar ieder doet het op zijn eigen manier.
Het leven is geen competitiestrijd.
Ieder kind is anders.
Ieder kind is speciaal.
Ieder kind is mooi.
Ik ben Moniek Broos. Een moeder van twee jonge, enthousiaste en beweeglijke kinderen. Het is bij ons thuis nooit saai zullen we maar zeggen.
Ik ben op mijn 18de begonnen als leerkracht. Nadat ik SPW had gestudeerd, wist ik al snel dat ik verder wilde naar de PABO. Het viel mij al snel op dat alle kinderen in de klas een andere behoefte nodig hadden. Geen één kind is hetzelfde. Ook al geven ze na het onderzoek het gedrag een naam, dan nog reageert ieder kind anders. Omdat dit mij erg interesseerde ben ik na de PABO meteen verder gaan studeren als HBO pedagoog. Dit heb ik in de avonduren naast mijn werk als leerkracht samen gedaan met mijn moeder. Deze interesse zit dus wel een beetje in de familie.
Als leerkracht zie je veel gebeuren. Ik ga vaak in gesprek met ouders, hierdoor kun je het gedrag van de kinderen veel beter begrijpen. Ouders geven vaak aan dat ze het fijn vinden om een luisterend oor te krijgen. Toch blijft het praten over het opvoeden, problemen en ander gedrag soms nog lastig. Of dit komt doordat ze niet weten waar ze aan kunnen kloppen voor hulp? Of ze zich schamen omdat ze het niet alleen kunnen oplossen? Of omdat ze er niet over durven te praten over waar ze tegenaan lopen? Ik weet het niet goed.
Ik zeg altijd: “Elk huisje, heeft zijn kruisje.” En dit is ook echt zo. We moeten van elkaar durven te leren en te accepteren. Als we dit kunnen doen, kunnen we samen veel kinderen en ouders helpen.
Hierbij wil ik graag een handje helpen. Ik geef dan ook hulp n.a.v. de behoefte van het kind en ouders.
We gaan samen kijken naar deze behoeftes, groot of klein. Want we moeten niet vergeten…